Η παραγωγή του ούζου παρουσίαζε άνθηση από το 19ο αιώνα, καθώς το λιμάνι της Μυτιλήνης αυτήν την εποχή ήταν ένα μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο, με ανεπτυγμένο το εξωτερικό εμπόριο, από όπου εξάγονταν μεγάλες ποσότητες ούζου προς την Κωνσταντινούπολη. Μετά το 1880, οι ποτοποιίες που λειτουργούσαν στο νησί έφταναν τις 18, ενώ στα επίσημα βιβλία του κράτους για την περίοδο 1917-1918 βρίσκονται καταγεγραμμένες 17 ποτοποιίες. Η προέλευση της παραγωγικής κουλτούρας του ούζου ανάγεται στους Έλληνες μετανάστες και πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ερχόμενοι είτε από τις παρευξείνιες περιοχές είτε από τα μικρασιατικά παράλια.Το ούζο παραδοσιακά στη Λέσβο είναι προϊόν απόσταξης γεωργικού οινοπνεύματος εμπλουτισμένου με σπόρους γλυκάνισου και αρωματικών φυτών, με την κάθε ποτοποιία να έχει τη δική της συνταγή που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δύο πιστοποιήσεις ΠΟΠ και ΠΓΕ στη Λέσβο, μία υπό τον τίτλο «Ούζο Μυτιλήνης», που καλύπτει όλα τα πιστοποιημένα ούζα που παράγονται στο νησί, και μία υπό τον τίτλο «Ούζο Πλωμαρίου», που καλύπτει τα ούζα που παράγονται στο Πλωμάρι και τους γειτονικούς του οικισμούς. Εννοείται ότι, λόγω ακριβώς της ευρύτατης διάδοσης του ούζου στη λεσβιακή καθημερινότητα, μεγάλο μέρος της τοπικής γαστρονομίας στηρίζεται στο συνδυασμό του με τοπικά εδέσματα. Οι κάτοικοι της Λέσβου έχουν δημιουργήσει ακόμη και μουσεία ή εκθέματα στο Πλωμάρι και στη Μυτιλήνη για να τιμήσουν το αγαπημένο μας ποτό! Κάτι που επιβάλλεται να δείτε!